Meerijden op de zuurstofbus
Vorige week had ik de eer om mee te rijden op de zuurstofbus. Ik keek ernaar uit om patiënten te ontmoeten, om eens een kijkje te nemen in hun leven. Want om eerlijk te zijn, alles wat ik weet van patiënten heb ik ‘van horen zeggen’.
De dag begon vroeg.
Om 7.45 stond ik al op het depot. Collega Hans verwelkomde me met open armen en dus reed ik die dag met hem mee. Geen nieuwe installaties gepland vandaag, dat is jammer. Maar wel veel patiënten waar wij iedere 2-4 weken komen en die VIVISOL dus goed kennen. Zij kunnen me vast meer vertellen.
Terwijl Hans de moedertanks vulde, nam ik plaats aan tafel “ga zitten mèske” en ging in gesprek met de patiënten.
Wauw! Wat een mooi beroep hebben wij!
Patiënten zijn écht blij om ons te zien, we geven ze daadwerkelijk meer leven in hun dag! “Die mannen die hier komen zijn áltijd vriendelijk.” “Zonder mijn zuurstof kan ik niets, ik ben ze iedere dag dankbaar.” “VIVISOL denkt altijd mee.” En ga zo maar door.
Ik zie Hans praatjes maken met de patiënten en wat me opvalt is dat VIVISOL erg flexibel is.
Hans vertelt me “We willen dat patiënten hetzelfde leven kunnen leven als vóór hun diagnose. Zuurstoftherapie moet ze niet belemmeren.” En dus legt hij aan één van de patiënten uit dat als ze af en toe naar hun zoon met pasgeboren kleinkind in Duitsland willen, ze een zuurstof-apparaat voor onderweg kan aanvragen. Of misschien een autocharger. We kijken samen naar een oplossing. Haar gezicht begint te stralen. En Hans en ik zien haar al zitten met haar kleinkind in haar armen.
We komen ook bij een man wiens verhaal me raakt.
Hij heeft zware COPD en zegt niet lang meer te hebben. “Ik was tegelzetter, ’s avonds in de douche kon ik zien welke kleur tegels ik had gelegd. Zoveel stof kregen wij binnen! Daarbovenop rookte ik een buil zware Van Nelle per dag. Dat was toen heel normaal. Nu denken we daar gelukkig wel anders over..” De deugniet in hem vertelt dat hij erover denkt tussen de rokende tieners op de middelbare school tegenover hem te gaan staan. “Met m’n zuurstoftank, even laten zien wat roken met je doet.” Hij snapt niet dat jongeren tegenwoordig nog roken. Het raakt me, dus ik bel die avond direct naar een vriend van mij die rookt. “Je moet écht stoppen!”
“Soms zijn we ook wel een beetje de psycholoog.”
Zegt Hans. “Sommige patiënten zien niet zoveel mensen, dan zijn ze blij met een praatje en een beetje reuring.” “Laatst was ik bij een patiënt die vertelde dat ze niet meer ging bridgen omdat ze zich schaamde voor haar zuurstof. Ik heb daar met haar over gesproken. Als u houdt van bridgen, moet u dat toch gewoon doen? Het zijn uw vrienden, waarschijnlijk zien ze die zuurstof niet eens! De keer daarop vertelde ze me dat ze zich weer had ingeschreven voor het nieuwe seizoen. Dat is toch mooi!”
We halen ook nog apparatuur op bij een man wiens vrouw net is overleden.
Ze zijn 53 jaar samen geweest. Hij is zichtbaar verdrietig, maar heeft nog ruimte om een compliment te maken. We hebben zijn vrouw geholpen in haar laatste maanden, daar is hij ons ontzettend dankbaar voor. We wensen hem sterkte.
Na zo’n 8 patiënten zit de dag erop.
Ik ben moe van alle indrukken, maar ook energiek van ons werk. Wat een fijne ervaring om mee te rijden. Het maakt me trots op VIVISOL en op wat we doen!
Ga zo door mannen!
